Bha mi ag innse dhuibh mu na bràithrean Ailig is Eairdsidh agus mar a bha
Eairdsidh a’ tòiseachadh air sguaban fraoich a dhèanamh. Tharraing e fraoch
– tuilleadh ʼs a chòir dheth – agus chaidh e dhachaigh
leis. Rinn e sguab ach – mo chreach – bha i cho mòr is trom ʼs gur gann gun robh comas aige a togail.
‘Cha cheannaich duine sin bhuat,’ thuirt Ailig. ‘Tha i ro mhòr is trom.’
‘Chan eil fhios a’m,’ fhreagair Eairdsidh. ‘Bha am fear-siubhail a’
faighinn bonn-a-sia air gach sguaib. ʼS dòcha gum faigh mise tastan airson
na tè seo.’
Bha e na b’ fhasa a ràdh seach a dhèanamh. Chaidh Eairdsidh bho chroit gu
croit is bho thaigh-tuathanaich gu taigh-tuathanaich, ach cha
cheannaicheadh duine an sguab. Bha i dìreach ro mhòr. Bha i a’ fàs trom air
a ghualainn ach bha Eairdsidh deimhinne gun robh e a’ dol ga reic ro dhol
fodha na grèine. Gu fortanach dha, ʼs e an samhradh a bh’ ann agus bha an
latha fada.
Mu dheireadh, ràinig e àite anns nach robh e air a bhith roimhe. Bha taigh
geal air mullach cnuic pìos mòr far an rathaid. Chaidh Eairdsidh ann agus
ghnog e air an doras. Thàinig boireannach. Agus – Shìorraidh – bha i
reamhar. Bha i cho mòr na leud ʼs a bha i na h-àird. ‘Feasgar math,’ thuirt
i. ‘Dè nì mi dhuibh?’
‘Bu mhath leam sguab a reic dhuibh,’ ars esan.
‘O, sguab,’ ars ise. ‘Tha mi a’ coimhead airson tè mhòr. A bheil an tè
agaibhse mòr gu leòr dhomh?’
‘Seo an sguab as motha a chì sibh,’ thuirt Eairdsidh. Agus leig e an sguab
far a ghuailne.
‘Tha i sgoinneil,’ thuirt an tè reamhar, a’ coimhead oirre gu dlùth. ‘Dè
chosgas i?’
‘Bonn-a-sia,’ ars Eairdsidh. Leis an fhìrinn innse, bha e air a bhith
toilichte faighinn cuidhteas i air prìs na bu shaoire na sin.
Thog an tè reamhar bonn-a-sia a-mach à pòcaid agus thuirt i, ‘Seo agaibh
bonn draoidheil. Gach turas a chosgas tu e bidh e a’ nochdadh às ùr. Cha
bhi thu bochd tuilleadh.’
Bha Eairdsidh cho sona ris an rìgh. Chaidh e dhachaigh leis a’ bhonn
draoidheil na phòcaid, agus tha e a’ falbh às mo chunntas.
Ach Magaidh Reamhar – oir b’ e sin ainm na tè – uill, tuigidh sibh gur e
bana-bhuidseach a bh’ innte. Bha i air a bhith glaiste a-staigh oir cha
robh sguab mòr gu leòr aice airson a bhith a’ siubhal. Bha na
bana-bhuidsich eile toilichte mu dheidhinn sin oir cha robh iad measail air
Magaidh Reamhar. ʼS e burraidh a bh’ innte.
An ath latha, bha na bana-bhuidsich a’ coinneachadh ann an innis ann an
coille-bheithe. Bha iad a’ smaoineachadh nach biodh Magaidh Reamhar ann oir
cha robh sguab aice a bheireadh i ann. Gu h-obann, ge-tà, nochd Magaidh air
an sguaib ùir aice.
‘Ha ha!’ thuirt i, ‘tha mi ann a-nise agus nì sibh uile na tha mi ag
iarraidh oirbh. A bharrachd air sin, ʼs e mi fhìn an aon duine a
dh’itealaicheas dhachaigh an dèidh làimhe.’ Le sin, chaidh i timcheall a
h-uile bana-bhuidseach eile. Thog i sguab a h-uile tè agus thilg i iad suas
a dhuilleach nan craobhan-beithe. Agus chì sibh iad an sin fhathast –
sguaban bhana-bhuidseach – a’ cur nar cuimhne mar a thilg Magaidh Reamhar
iad ann o chionn fhada.
