Fladda 
				              
    
        There are a few islands called Fladda or Fladday. The name comes from
        Old Norse, meaning ‘flat island’.
    
    
        I was on one of them recently. It is off the north-west shore of
        Raasay. There is a narrow channel between Fladda and Raasay. But it’s
        not possible to sail through it in a boat with a large keel. The two
        islands are connected to each other by a tidal causeway. For a while
        every day, at high tide, Fladda becomes a proper island, with seawater
        surrounding it entirely.
    
    
        If you want to walk there, you have to leave the car at the end of
        Calum’s Road at Torran in Raasay. A walking track two miles long then
        goes to the causeway.
    
    
        Fladda is a nice island. It’s a mile and a half in length and a bit
        over half a mile in width. It’s somewhat level – as would be expected –
        with a loch in the middle. There’s plenty of boggy terrain there. But,
        around the settlement, where the population was living, it’s relatively
        fertile. I’d say the Fladda folk were planting potatoes and oats and
        barley there at one time. And they had a good harbour for their boats.
    
    
        At the end of the nineteenth century, fifty people were living there.
        But they couldn’t get across the channel at high tide. In the 1920s,
        the people of the island asked Inverness County Council to build a
        bridge or causeway between Fladda and Raasay. The Council refused the
        request but they built a school in Fladda itself.
    
    At the beginning of the sixties there were only a dozen people living on
    Fladda. They were applying for a causeway, piped water and grid
    electricity. But they got fed up of waiting. They all left the island
    before 1965 was out. There are still three houses on the island but they
    are only used in summer for holidays.
				             
				            
				              Flada
				              
    Tha grunn eileanan air a bheil an t-ainm – Flada no Fladaigh. Tha an t-ainm
    a’ tighinn bhon t-Seann Lochlannais, a’ ciallachadh ‘eilean còmhnard’.
    Bha mi air fear dhiubh o chionn ghoirid. Tha e far cladach an iar-thuath
    Ratharsair. Tha caolas cumhang ann eadar Flada agus Ratharsair. Ach chan
    urrainn seòladh troimhe ann am bàta le druim mòr. Tha an dà eilean
    ceangailte ri chèile le dòirlinn. Airson greis gach latha, aig àm an làin,
    bidh Flada na eilean ceart, agus sàl ga chuairteachadh gu lèir.
    Ma tha sibh ag iarraidh coiseachd ann, feumaidh sibh an carbad fhàgail aig
    ceann Rathad Chaluim aig an Torran ann an Ratharsair. Tha ceum coiseachd dà
    mhìle a dh’fhaid an uair sin a’ dol chun na dòirlinn.
    ʼS e eilean snog a tha ann am Flada. Tha e mìle gu leth ann am fad agus
    beagan is leth-mhìle ann an leud. Tha e car còmhnard – mar a bhiodh dùil –
    le loch anns a’ mheadhan. Tha boglaichean is mòinteach gu leòr ann. Ach,
    timcheall a’ bhaile, far an robh an sluagh a’ fuireach, tha e rudeigin
    torrach. Chanainn gun robh na Fladaich a’ cur buntàta is coirce is eòrna an
    sin uaireigin. Agus bha cala math aca airson an cuid eathraichean.
    Aig deireadh an naoidheamh linn deug, bha caogad duine a’ fuireach ann. Ach
    cha b’ urrainn dhaibh fhaighinn thar a’ chaolais aig àm an làin. Anns na
    ficheadan dhen fhicheadamh linn, dh’iarr muinntir an eilein air Comhairle
    Siorrachd Inbhir Nis drochaid no cabhsair a thogail eadar Flada is
    Ratharsair. Dhiùlt a’ Chomhairle an t-iarrtas ach thog iad sgoil ann am
    Flada fhèin.
    Aig toiseach nan seasgadan cha robh ach dusan duine a’ fuireach ann am
    Flada. Bha iad a’ tagradh airson cabhsair, uisge na pìob agus cumhachd an
    dealain. Ach dh’fhàs iad sgìth de bhith a’ feitheamh. Dh’fhàg iad uile an
    t-eilean mus robh a’ bhliadhna seasgad ʼs a còig (1965) a-mach. Tha trì
    taighean anns an eilean fhathast ach tha iad air an cur gu feum a-mhàin as
    t-samhradh airson làithean-saora.