Is fhada o nach robh sgeulachd againn ann an Litir do Luchd-ionnsachaidh, agus bu mhath leam tè innse dhuibh an-diugh. ’S e tè thraidiseanta a th’ innte
air a bheil “A Chaora Bhiorach Ghlas”.
Bha Rìgh agus Bànrigh ann, agus bha nighean aca. Chaochail a’ Bhànrigh agus phòs an Rìgh teile. Ach bha an tè seo olc. Bhiodh i a’ gabhail air a’
bhana-phrionnsa, agus ga cur a-mach air an doras. B’ fheudar don nighinn falbh a-mach a bhuachailleachd nan caorach fad an t-siubhail. Agus chan fhaigheadh
i rud sam bith ri ithe. Bha a’ Bhànrigh ùr an dòchas gum faigheadh i bàs le cion bìdh.
Ach gu h-iongantach mhair i beò. Cha robh fios aig a’ Bhànrigh, ach bha aon chaora san treud a’ cuideachadh na h-ìghne. Bha i a’ toirt biadh dhi. B’ e sin
a’ chaora bhiorach ghlas.
Cha robh fios aig a’ Bhànrigh mar a bha an nighean a’ faighinn biadh agus dh’innis i mun dragh a bh’ oirre do chailleach nan cearc. Chuir cailleach nan
cearc a nighean fhèin a-mach a bhuachailleachd nan caorach cuide ri nighean an Rìgh, feuch faighinn a-mach ciamar a bha i a’ faighinn biadh. Ach fhad ’s a
bha a’ chaileag seo ann, cha tigeadh a’ chaora bhiorach ghlas faisg air a’ bhana-phrionnsa le biadh.
Bha a’ bhana-phrionnsa a’ gabhail fadachd airson a’ bhìdh aice, agus thuirt i ri nighean cailleach nan cearc, “Cuir do cheann air mo ghlùin agus
fasgabhaidh mi thu.” Tha sin a’ ciallachadh gun cuireadh i falt na h-ìghne ann an òrdugh. Agus chuir nighean cailleach nan cearc a ceann air glùn an teile.
Bha i sgìth, agus chaidil i an sin. Agus fhad ’s a bha i na cadal, thàinig a’ chaora bhiorach ghlas a dh’ionnsaigh nighean an Rìgh le biadh dhi.
Ach bha sùil ann an cùl ceann nighean cailleach nan cearc agus bha i sin fosgailte. Chunnaic an nighean na bha a’ tachairt, ged a bha i na cadal. Nuair a
dhùisg i, dh’fhalbh i dhachaigh agus dh’innis do a màthair gu dè bh’ air tachairt, ’s gur e a’ chaora bhiorach ghlas a bha a’ toirt biadh don
bhana-phrionnsa. Agus chaidh cailleach nan cearc don lùchairt airson a’ chùis aithris don Bhànrigh.
Bha a’ Bhànrigh feargach, agus thuirt i gum marbhadh iad a’ chaora bhiorach ghlas. Ach chuala a’ chaora mu dheidhinn a’ phlana. Chaidh i a dh’ionnsaigh
nighean an Rìgh, agus thuirt i rithe, “Tha iad a’ dol gam mharbhadh. Ach goid thusa mo chraiceann. Trus mo chnàmhan is mo ladhran agus roilig nam
chraiceann iad. Agus thig mi beò a-rithist, agus thig mi gad ionnsaigh a-rithist.”
Mar a dh’innis a’ chaora e, ’s ann a thachair e, cha mhòr. Chaidh a marbhadh, agus ghoid a’ bhana-phrionnsa a craiceann is a cnàmhan. Roilig i na cnàmhan
sa chraiceann agus theich i. Ach dhìochuimhnich i mu na ladhran. Agus nuair a thàinig a’ chaora beò a-rithist bha i crùbach. Cha robh comas aice tuilleadh
biadh fhaighinn airson nighean an Rìgh.
Gu fortanach, bha prionnsa anns an nàbaidheachd. Bha e a’ sealg. Thachair e ris an nighinn agus ghabh e gaol dhi. Ach chunnaic nighean cailleach nan cearc
e, agus dh’innis i do a màthair mu dheidhinn. Agus chaidh cailleach nan cearc a dh’innse mu dheidhinn don Bhànrigh.
Dh’iarr a’ Bhànrigh air nighean an Rìgh thighinn a-steach don lùchairt airson a bhith na searbhant dhi. Agus chuir i an nighean aice fhèin a-mach a
bhuachailleachd, gus an tachradh i ris a’ phrionnsa an ath-thuras a thigheadh e a shealg. Agus innsibh mi dhuibh dè thachair an ath-sheachdain.
